Mobilna e‑czytelnia „e media”

WYOBRAŹNIA — GŁÓWNY KLUCZ DO MECHANIZMU SUKCESU

Twórcza wyobraźnia nie jest zarezerwowana dla poetów, filozofów, wynalazców. Bierze ona udział w każdym działaniu pokazując obraz celu, do którego dąży Automatyczny Mechanizm. Działamy lub nie, nie za przyczyną woli, lecz za przyczyną wyobraźni. Człowiek działa i czuje zgodnie z tym, co sobie wyobraża jako prawdziwe o sobie i otoczeniu. Jest to podstawowe prawo działania umysłu.

Na przykład, jeśli osobie zahipnotyzowanej powie się, że znajduje się na biegunie północnym, to ona nie tylko drży i sprawia wrażenie, że jest jej zimno. Jej ciało reaguje tak, jakby rzeczywiście była zmarznięta, tzn. pokrywa się gęsią skórką.

To samo zjawisko demonstrowano na jawie, prosząc studentów, aby wyobrazili sobie, że jedną rękę mają zanurzoną w lodowatej wodzie. Sprawdzono przy pomocy termometru, że w tej ręce temperatura rzeczywiście obniżyła się.

System nerwowy nie jest w stanie odczuć różnicy między doświadczeniem wyobrażalnym a rzeczywistym. W każdym przypadku reaguje automatycznie zgodnie z informacją otrzymaną z mózgu. Reaguje zgodnie z tym, co ty uważasz i wyobrażasz sobie jako prawdziwe.

Ludzki mózg i system nerwowy są skonstruowane tak, żeby automatycznie i właściwie reagować na wszelkie problemy i zagrożenia płynące z otoczenia. Na przykład: człowiek nie musi zatrzymać się i pomyśleć, że aby zachować życie musi uciec, gdy spotka na swej drodze niedźwiedzia. Reakcja strachu jest automatyczna i właściwa, włącza ona mechanizmy, które pozwalają na szybką ucieczkę, hamuje wszystkie funkcje w tej ucieczce niepotrzebne.

Musimy sobie zdawać sprawę, że mózg i system nerwowy reagujące automatycznie na otoczenie, są tym samym mózgiem i systemem nerwowym, które dostarczają nam informacji o otoczeniu. Uważa się, że reakcja człowieka przy spotkaniu z niedźwiedziem jest wywołana przez emocje, a nie idee. A jednak to idea – informacja otrzymana ze świata zewnętrznego i oceniona przez mózg wywołała tzw. reakcję emocjonalną. A więc człowiek zareagował zgodnie z tym co myślał, w co wierzył lub co sobie wyobrażał na temat otoczenia. Reagujemy i czujemy nie zgodnie z rzeczywistością, ale zgodnie z mentalnym obrazem rzeczywistości. Każdy posiada pewne mentalne wyobrażenia o sobie, swoim świecie oraz o otaczających go ludziach i zachowuje się tak, jakby to te wyobrażenia były prawdziwe.

Załóżmy, że człowiek spotkał na swej drodze nie prawdziwego niedźwiedzia, ale aktora w kostiumie niedźwiedzia albo dużego psa, którego wziął za niedźwiedzia. Jego reakcje automatyczne będą takie same – zgodne z tym, co on w takim przypadku uważa za prawdziwe.

Wynika stąd, że jeśli nasze idee i wyobrażenia mentalne dotyczące nas samych są wypaczone i nierzeczywiste, to nasze reakcje na otoczenie również będą nieprawdziwe.

Wyobrażenia mentalne stwarzają nam okazję do praktykowania nowych cech i postaw, gdyż – jak widzieliśmy – nasz system nerwowy nie jest w stanie odróżnić przeżycia żywo sobie wyobrażanego od rzeczywistego. Jeżeli wyobrazimy sobie siebie działających w pewien sposób, to jest to to samo co działanie faktyczne. Praktyka mentalna pomaga w osiągnięciu perfekcji.

Zamiast więc usilnie starać się coś zrobić i cały czas martwić się i wyobrażać sobie, że coś będzie nie tak, należy po prostu zrelaksować się, przestać starać się „zrobić to z wysiłkiem i w napięciu”, a wyobrazić sobie cel, który chce się osiągnąć i pozwolić Twórczemu Mechanizmowi Sukcesu (TMS) działać. Mentalne wyobrażenie sobie rezultatu końcowego po prostu zmusza do pozytywnego myślenia. Nie jest się w ten sposób zwolnionym od wysiłku i pracy, ale wysiłki te prowadzą naprzód do celu, a nie powodują mentalnego konfliktu, który powstaje wówczas, gdy chcemy i próbujemy zrobić jedno, a wyobrażamy sobie coś innego.

Ten sam TM może nam pomóc osiągnąć najlepszą możliwą osobowość, jeśli stworzymy w wyobraźni obraz siebie jakimi chcemy być i zobaczymy siebie w nowej roli. Jest to warunek konieczny do przemiany osobowości, niezależnie od zastosowanej metody terapii. Człowiek może się zmienić dopiero, kiedy „zobaczy” siebie w nowej roli.

Naszym celem jest znaleźć prawdziwą osobowość i utworzyć OSS bardziej zgodny z rzeczywistością. Większość ludzi nie docenia siebie. Właściwie nie istnieje coś takiego jak kompleks wyższości, który tak naprawdę służy tylko do pokrycia uczucia niższości.

Jak można poznać prawdę o sobie? Pismo Święte mówi, że Bóg stworzył człowieka na obraz i podobieństwo swoje. Taki wszechmocny i nieskończenie mądry Stwórca nie mógł stworzyć pośledniego obrazu. Taki Stwórca nie skonstruował swego dzieła w sposób zawodny. Fundamentaliści twierdzą, że głównym celem życia człowieka jest „wychwalanie Boga”, a humaniści, że „pełne wyrażanie siebie”. Jeśli Bóg jest kochającym Stwórcą i tak samo interesuje się dziełem swego stworzenia jak ziemski ojciec swoimi dziećmi, to cóż może przynieść ojcu więcej chwały, dumy i satysfakcji niż widok swoich potomków żyjących w dostatku, osiągających powodzenie i rozwijających w pełni swoje zdolności i talenty. Niemożliwe, żeby przynosiło chwałę Bogu, kiedy jego dzieci są nieszczęśliwe, boją się podnieść głowę i być kimś ważnym.

Jeśli widzimy siebie jako nawiedzane strachem, pełne niepowodzenia „nic”, to musimy natychmiast pozbyć się tego fałszywego obrazu i podnieść głowę. Bóg widzi nas jako kobiety i mężczyzn, w których i przez których może on stworzyć wielkie dzieło. Widzi nas jako pogodne, pewne siebie, pełne otuchy osoby. Nie jako patetyczne ofiary życia, ale jako mistrzów sztuki życia, nie jako łaknących współczucia, ale pomagających innym, a więc myślących coraz mniej o sobie, pełnych nie troski o siebie, ale miłości i radości oraz pragnienia służenia. Popatrzmy na swoją rzeczywistą osobowość, która powstaje w momencie, w którym uwierzymy w jej istnienie. Musimy uwierzyć w możliwość zmiany i w nową osobowość, którą już się stajemy. Stare uczucie niższej wartości i niepowodzenia musi ustąpić, gdyż jest fałszywe.

c.d.n.